Powstanie w Warszawie dobiega końca. Dwudziestoletni Marcin (Rafał Królikowski) przejmuje dowództwo oddziału z rąk majora Steinerta (Piotr Bajor). Rozkazuje swoim ocalałym żołnierzom zdjąć mundury i opuścić miasto z cywilami. Jest ranny. Jego dziewczynę Wisię (Agnieszka Wagner) zabierają ronowcy. Na chwilę przed tym, ukochana daje mu pierścionek z orłem w koronie, cenną pamiątkę ich miłości. Rannego Marcina wywozi w bezpieczne miejsce łączniczka Janina (Adrianna Biedrzyńska). Po dojściu do zdrowia Marcin odmawia Steinertowi przystąpienia do podziemnej organizacji "NIE". Sam chce poznać cele i zamiary nowych władz.
Film nawiązuje do stylu i problematyki polskiej szkoły filmowej oraz jej najwybitniejszego osiągnięcia, Popiołu i diamentu. Jest ostatecznym rozrachunkiem reżysera z etosem Armii Krajowej.

Jest rok 1944. W Warszawie dogorywa Powstanie Warszawskie. Podchorąży Marcin (Rafał Królikowski) zostaje ranny podczas ucieczki z ruin bronionego domu. Jego dziewczyna Wiśka (Agnieszka Wagner) trafia do obozu dla ludności cywilnej. W niemieckim szpitalu pod Warszawą Marcin poznaje Janinę (Adrianna Biedrzyńska), sanitariuszkę ze swojego oddziału. Udaje się im dotrzeć do innych żołnierzy plutonu, za których Marcin czuje się odpowiedzialny. Tymczasem przełożony Marcina major Steinert (Piotr Bajor) namawia go do kolejnej walki - tym razem z Sowietami. Ten jednak nie wierzy już w powodzenie zbrojnego konfliktu. Aby doprowadzić do rozejmu postanawia nawiązać kontakt z władzą ludową.